Lake Louise

Eergisteren ben ik vertrokken uit Lacombe. Ik ben een stuk terug naar het westen gereisd, naar Lake Louise een dorp in natuurpark Banff. Het dorp dankt haar naam aan het meer dat vijf kilometer verderop ligt, het meer is vanwege haar baby blauwe kleur een populaire bestemming. Omdat het dorp in een natuurpark ligt is alles in bezit van de overheid en heeft niemand privébezit, hierdoor is het dorp een verzameling van hostels en hotels en een aantal hoog nodige winkels zoals een supermarkt, een winkel met bergsport artikelen en uiteraard een slijterij. 

Lake Louise is een van de eerste plekken in de bergen die sneeuw heeft, en daardoor populair onder wintersporters. Skiërs vind je hier niet alleen op de pistes, maar ook op wandelpaden (dit zijn overigens met name pensionado's).

Ik zit hier in een hostel in een kamer voor vijf personen, maar dan alleen. Aangezien het dorp zo klein is ligt alles centraal, en kun je makkelijk lopend overal komen. 

Mijn eerste dag besloot ik meteen maar naar het meer te lopen, een wandeling van 90 minuten die de oude tramlijn volgt. Volgens de kaart was het een makkelijke route met relatief weinig hoogteverschil, prima dus voor een eerste dag. Ik had alleen even niet bedacht dat het met de sneeuw misschien wel wat zwaarder zou zijn. En dat was het. Het eerste stuk was al wat plat gelopen door eerdere wandelaars en daardoor prima te doen, maar halverwege hielden die sporen ineens op (geen idee waar die wandelaars zijn gebleven) en de enige sporen in de sneeuw waren die van konijnen en herten. Lopen in verse sneeuw is zwaarder dan je verwacht en je gaat ook nog eens een stuk langzamer, hierdoor deed ik er geen 90 minuten over, maar bijna drie uur. Als klap op de vuurpijl was het meer bevroren en dus niet meer blauw. Gelukkig was het ijs dik genoeg om op te lopen, wat het toch wel weer bijzonder maakte. De locatie zelf was namelijk prachtig. 

De terugweg was wederom een avontuur, ik had namelijk geen zin om dezelfde route terug te gaan en misschien in het donker te moeten lopen. Een bus halte was nergens te bekennen, en liften gaf ik na een minuut op. Er zat niks anders op dan te lopen, maar voor ik vertrok besloot ik de kaart nog even goed te bestuderen en ontdekte een kortere route die een rivier volgde, het was als het goed is slechts twee kilometer. Tot mijn grote vreugd was het een populaire route en dus compleet platgewalst, een half uur later stond ik, levend en wel, weer voor mijn hostel.