Gletsjers, punkers en paardjes

Na mijn eerste spontane roadtrip was het al snel tijd voor een volgende roadtrip, deze keer wel van te voren gepland. Via internet had een meisje een oproep geplaatst voor reisgenoten, en al snel waren we met zijn vieren. Een van de mooiste dingen die we gezien hebben was de vatnajökull, oftewel de Vatna gletsjer. Op een bepaalde plek kun je het gletsjermeer zien, waar stukken ijs van de gletsjer af vallen en langzaam de zee in stromen. Aangezien de zee rondom IJsland relatief koud is smelt het ijs niet meteen, en spoelt een deel aan op het strand. Vanwege het zwarte zand krijg je een erg mooi effect en het strand heet dan ook erg toepasselijk Diamond beach.

Qua weer heb ik nu wat minder geluk, de eerste week was het helder en droog, nu is het grotendeels bewolkt en regent het vrijwel dagelijks. Dat zal de pret echter niet drukken, ik ben nu sinds een week weer alleen in Reykjavik en heb naast lekker uitrusten al een aantal musea bezocht. De leukste, en ook de kleinste, was het punk museum. Aan het eind van een drukke winkelstraat gaat er een klein trapje naar beneden, er klinkt vage muziek en alle muren zijn versierd met posters en spreuken. Eenmaal binnen wacht er een zestigjarige punker op je, inclusief groene hanenkam, kettingen aan de broek en een heleboel oorbellen. Hij houd een kort praatje om het museum, wat ooit een openbaar toilet was, uit te leggen. Op de muren wordt het verhaal van punk in IJsland verteld, begeleid door foto's. Aan het einde is er ook nog een interactief onderdeel, waar je instrumenten kon bespelen, kon luisteren naar punkmuziek en van die leuke jassen aan kon doen. En dat allemaal in een ruimte van vier bij vier (ongeveer, ik heb het niet opgemeten).

Gisteren was het tijd om voor het eerst in zes maanden weer eens op een paard te stappen. Of, nou ja pony. IJslandse paarden zijn namelijk niet zo groot, maar noem ze pony waar een IJslander bij is en je wordt linea recta de zee in gesodemieterd. Deze paarden zijn hun trots en het is zelfs verboden om andere paardenrassen het land in te brengen. Nou zijn het ook leuke beesten en de bevolking heeft het volste recht om er trots op te zijn. Want ze zijn misschien wel klein, maar ook erg sterk, het maakt niet uit hoe groot of zwaar je bent, een IJslander draagt je wel. Daarnaast zien ze er ook ontzettend schattig uit met hun lange, wilde manen en dikke vacht. Ik heb er uiteindelijk twee uur opgezet en, maar ik ben nu overal stijf. Ik ben blij dat ik niet de complete dagtocht heb gedaan, dan had ik nu waarschijnlijk niet meer kunnen lopen.