Britten, Ieren en een enkele verdwaalde Hollander

Na mijn week in Montréal was het tijd om verder naar het oosten te trekken. Het doel was Florenceville, een klein dorp in de provincie New Brunswick. Ik zou daar twee weken gaan werken, of nou ja werken…. Toen ik de boer een bericht stuurde met de vraag of hij in Januari plek had antwoordde hij dat er weinig te doen was, maar dat ik wel mocht komen om twee weken te relaxen. Nou dat aanbod sloeg ik natuurlijk niet af.

De eerste dag gingen we naar een wat grotere stad, Fredericton, omdat in Florenceville toch echt heel weinig te doen was. Die avond was er een sneeuwstorm voorspeld, maar helaas begon die eerder dan verwacht en we zaten er op de terugweg middenin. Je kon amper vijf meter voor je uitkijken en alleen het midden van de snelweg was enigszins begaanbaar. Toen we echter van de snelweg af ginger begonnen we echte problemen pas. Aangezien er vrij veel sneeuw op de weg lag raakte de auto (blijkbaar kan dat) onderkoeld en ging steeds langzamer. Op een gegeven moment moesten we stoppen en de sneeuw onder de auto weghalen zodat hij weer op kon warmen. De boer, Kevin, wist echter niet of dat genoeg was om thuis te komen. We hadden geluk, er was een dappere meneer was met zijn sneeuwruimer (zo een: https://youtu.be/KGFr18ATgxQ) de wegen aan het schoonmaken en was nét klaar met de weg waar wij heen moesten. We hebben het zonder kleerscheuren overleefd.

De volgende dag was een andere meneer met zijn sneeuwruimer de held, onderweg naar Kevin zijn ouders kwamen we in een sneeuwbank terecht en gleden zo een grote hoop sneeuw in. Net op dat moment kwam de sneeuwschuiver langs. Eerst haalde hij alle sneeuw om ons heen weg (zonder de auto te raken, best een kunst met zo'n groot ding), maar zijn ketting was helaas gebroken dus hij kon ons er niet uit trekken. Gelukkig kwam er een busje met kerels langs die de elektriciteitskabels aan het controleren waren, zij hadden wel een ketting en vijf minuten later waren we weer onderweg. Volgens vrijwel iedereen was dit de meeste sneeuw die ze ooit in één avond hadden zien vallen.

Vanwege de hoeveelheid sneeuw konden we vrij weinig doen, dus had Kevin het plan om naar New Foundland te gaan, vlucht, hotel en eten op zijn kosten. Mocht je je afvragen waar hij het geld vandaan haalt, hij heeft geïnvesteerd in de wietproductie vlak voordat bekend werd dat het compleet legaal zou worden, en heeft er flink mee verdiend.

New Foundland is een eiland, en het meest oostelijke gebied van Noord-Amerika. Ik wilde er al heel graag heen, maar het is lastig te bereiken en openbaar vervoer is zo goed als niet aanwezig, dus dit zou voor mij perfect zijn. We verbleven in st. John’s, de meest oostelijke en de hoofdstad.

Nu even wat historische feitjes voor wie dat leuk vind.

Het eiland is met name gekoloniseerd door de Britten geweest die de oorspronkelijke bevolking er vrijwel compleet uitgeroeid hebben.

Aangezien de Fransen en de Britten vaak ruzie hadden is st. John’s meerdere keren door de Fransen in de fik gestoken, de laatste keer in 1892.

Ook de Nederlanders hebben een poging gedaan de hoofdstad in te nemen, in 1665 was Michiel de Ruyter succesvol, hij verwoestte een kabeljauw rokerij en ging weer weg.

De Britten lieten met name veel Ierse migranten komen om op het eiland te werken, en dat is nog steeds te merken. Niet alleen het accent van de meeste mensen is Iers, ook de architectuur heeft iets weg van de Ierse/Britse vissersdorpen. Er hangt een typische eiland sfeer, bijna iedereen die er woont stamt af van de Ierse immigranten en wil er nooit meer weg.

Het lijkt me ontzettend leuk om een keer terug te gaan, maar dan ook andere delen van het eiland te zien.

Toen we terugkwamen in Florenceville was het weer compleet omgeslagen, het was er tien graden en het regende, volgens Kevin gebeurt dat vaker aangezien ze hier meer een zeeklimaat hebben, kortom, ik voel me als Nederlander weer helemaal thuis.