Winnipeg

De afgelopen vijf dagen ben ik in Winnipeg geweest. De tocht van Lake Louise naar hier was zo'n 1500 kilometer en duurde een volle 30 uur. Alles verliep vlekkeloos tot we aan de laatste honderd kilometer begonnen. Al sinds we de bergen verlaten hadden was de wind opgestoken, maar die laatste honderd kilometer werd het een heuse sneeuwstorm. Je kon amper twee meter ver zien, en een laag sneeuw bedekte al snel de zijramen van de auto's op de weg. De meeste automobilisten reageerden hierop door hun knipperlichten aan te zetten en langzaam te rijden. Zo niet de buschauffeur. Nee, hij reed op volle snelheid door, terwijl hij van links naar rechts ging om medeweggebruikers te ontwijken. Vier keer kwamen we bijna in de greppel terecht, en een aantal keer moest hij op de rem trappen om niet achterop een vrachtwagen te knallen. Wonder boven wonder overleefden we het, en kon ik aan het volgende avontuur beginnen, met de bus naar het hostel.

Het bushokje was gelukkig niet ver, en was half afgesloten. Het was echter nog een kunst om het bordje met de tijden te lezen, aangezien elke keer als je een laag sneeuw wegveegde, er een nieuwe laag opkwam. Op goed geluk ging ik maar in de beschutting van het bushokje staan, maar die beschutting bleek relatief. De sneeuw blies door alle kieren heen en na tien in uren was ik bedekt met laag sneeuw. Gelukkig stopte de bus vlak voor de deur van het hostel en kon ik snel opwarmen. De eigenaar van het hostel, Bill, vertelde me dat hij net op het nieuws had gezien dat de snelweg was afgesloten, en dat ik waarschijnlijk de laatste was die erdoor was gekomen. Toch wel fijn, die buschauffeur.

Winnipeg is een stad die gewend is aan de koude en lange winters, en dat is te zien aan de hoeveelheid ondergrondse winkelcentra, en de kilometers aan ondergrondse wegen die de centra met elkaar verbind. Hier door krijgt de stad wel een wat uitgestorven indruk als je je boven de grond begeeft. In tegenstelling tot de steden die ik tot nu toe heb gezien zijn de huizen hier wat ouderwets. Veel hout en laagbouw kenmerkt de meeste wijken.

De eerste volle dag heb ik zonder doel wat rondgelopen de stad, en op de terugweg kwam ik een cd winkel tegen. Ik besloot mijn vaders traditie (overal waar je komt een cd van een plaatselijke artiest kopen) voort te zetten en ging naar binnen. Cd's, platen en cassettebandjes overal waar je keek, de muur amper te zien. De eigenaar verzekerde me ervan dat het op volgorde stond, maar die was zo ingenieus dat niemand behalve hijzelf hem begreep. Na even rondgekeken te hebben stelde ik de vraag die ik mijn vader al honderden keren heb horen stellen, “heeft u hier ook cd's van plaatselijke artiesten?” Zo raakte ik aan de praat met de man, die me allerlei dingen aanraadde om te bekijken tijdens mijn verblijf hier in Winnipeg. Na drie kwartier in de winkel ging ik terug naar het hostel, een hele bende ideeën én een gratis cd rijker (die is voor jou pap).

Winnipeg wordt doorkruist door twee rivieren, die in het midden samenkomen. Op die plek is een groot park, The Forks. In de winter kun je hier op de rivier schaatsen, maar helaas was het ijs nog niet dik genoeg. Verder is hier een overdekte markt, met allerlei leuke kleine zaakjes. Het park heeft in de loop der jaren nogal eens voor ophef gezorgd, omdat het op een belangrijke locatie voor de oorspronkelijke bevolking ligt. Er zijn geruchten dat het een eeuwenoude begraafplaats is, maar er zijn slechts een aantal opgravingen gedaan. Te weinig om dit gerucht te bevestigen of te ontkennen.

Omdat Winnipeg de hoofdstad is van provincie Manitoba zit hier ook de provinciale regering. Het grote gebouw in Grieks-romeinse stijl is voor publiek toegankelijk, en daar besloot ik gisteren maar eens te kijken. Bij binnenkomst moest ik mijn paspoort laten zien en gebeurde wat altijd gebeurd als iemand mijn paspoort bekijkt.

Persoon: “Heb je identificatie bij je?”

Ik: “Natuurlijk”

Persoon: kijkt moeilijk naar mijn paspoort “Wow waar komt dit vandaan?” (meestal knijpen ze ook met hun ogen, alsof ze het dan opeens begrijpen)

Ik: “Uit Nederland”

Persoon: “En je voornaam is Ellieeed?”

Ik: “Jep”

Persoon: “Is dat hoe je het uitspreekt?” (kijkt er vaak erg trots bij)

Ik: “Nee, maar dat maakt niet uit” (waarop de persoon vaak erg teleurgesteld kijkt)

Het is niet meer op één hand te tellen hoe vaak dit gebeurd, of hoe vaak mensen vragen of ik mijn naam wil spellen om het te begrijpen (spellen helpt overigens niet, het maakt het vaak alleen nog maar moeilijker).

Afijn, nadat de beveiliger mijn paspoort had gecontroleerd mocht ik naar binnen. Het was allemaal erg Europees, met marmer en pilaren en beelden. Twee beelden vielen het meeste op, twee gigantische bizons aan weerszijden van de trap. Volgens de reisleidster (die mij niet rond leidde, maar die ik toevallig kon horen) waren ze op ware grootte gemaakt. Waarom bizons? Omdat dat het symbool van Manitoba is, en letterlijk overal te zien is. Van nummerplaat tot postkantoor.

In het hostel zat ik met twee jongens uit Nederland, zij doen ongeveer hetzelfde als ik, maar dan gaan ze van oost naar west. Ze doen nu werk in het hostel en kunnen daar gratis blijven. Ze zijn erg aardig en hebben de afgelopen week voor me gekookt, en een van de twee heeft de afgelopen drie dagen voor het ontbijt gezorgd (pannenkoeken, wafels en French toast, ik kom niks te kort). Kortom, ik overleef het hier wel! Vanavond ga ik weer door, op naar Thunder Bay!

(had even wat probleempjes met het uploaden, ben inmiddels veilig en wel in Thunder Bay aangekomen)