Onderweg

De afgelopen paar dagen was ik met name veel onderweg. Het startpunt was Thunder Bay, het eindpunt Toronto, maar voordat ik daar aan zou komen moest ik nog enkele honderden kilometers afleggen, met de bus, trein, sneeuwscooter en (ja echt) een helikopter.

Laten we bij het begin beginnen, met de bus van Thunder Bay naar White River. De bus zou om kwart over negen vertrekken, en ik was netjes op tijd. De bus helaas niet, die vertrok maar liefst drie uur later. Hier door kon ik White River niet meer verkennen en had ik ook geen tijd meer om boodschappen te doen voor de treinreis van de volgende dag. De trein vertrok namelijk om zeven uur ‘s ochtends, en zou om drie uur in Cartier aankomen. Ik was de enige passagier in de trein (weer eens wat anders dan in de gangpaden staan), en kon gelukkig nog even slapen nadat ik de zonsopkomst had bewonderd. De treinreis was vele malen mooier dan de busreizen die ik tot nu toe gewend was. De rails lag er nog zoals de eerste Europeanen hem hadden aangelegd en volgde met name rivieren en ging dwars door de bossen. Af en toe toeterde de trein midden in het bos, volgens de machinist omdat er herten of andere beesten op het spoor liepen. De treinreis verliep vlekkeloos, op een ding na. Er was geen eten aan boord, en de dag ervoor had ik niks meer kunnen kopen, pas toen ik om drie uur in een wegrestaurant aankwam kon ik mijn eerste maaltijd nuttigen.

Ik moest twee uur overbruggen in Cartier voordat ik met de bus naar Timmins, en daarna Cochrane zou gaan. Dit deel van de reis was helaas in het donker dus ik kreeg er weinig van mee. Om twaalf uur ‘s nachts kwam ik in Cochrane aan, en doodmoe klopte ik op de deur van het motel waar ik een kamer had gereserveerd. Niemand deed open, ook de telefoon werd niet opgenomen. Daar sta je dan. Gelukkig was er aan de overkant van het motel een hotel, en die was de hele nacht open. Ik betaalde er 140 dollar voor, maar ik kreeg wel een ontbijtje. En ik kon eindelijk naar bed.

De volgende dag verkaste ik, na me compleet volgepropt te hebben bij het ontbijt, weer naar het motel. De eigenaresse vertelde me dat ze me er pas voor 3 december in de agenda had staan, en niet voor 2 december toen ik aankwam in Cochrane. Ze vond het toch wel een beetje zielig voor me dus hoefde ik de belasting niet te betalen.

In Cochrane hebben ze een opvangcentrum voor ijsberen, en je kan Canada natuurlijk niet verlaten zonder er een te zien. Ik was, zoals de laatste tijd wel vaker, de enige gast en kon twee van de drie ijsberen bewonderen toen ze hun eten kregen. Verder waren ze niet extreem actief, maar ach, ik kan weer iets van mijn bucketlist afhalen.

Vanuit Cochrane vertrekt eenmaal per dag de Polar Bear Express, een trein naar het afgelegen dorp Moosonee. Dit dorp is alleen via de lucht of met de trein te bereiken en dit zou het noordelijkste punt van mijn reis door Canada worden. De reis op zich was prachtig, en de mensen in de trein zijn met name bewoners van Moosonee, wat het erg interessant maakt. Ook interessant is de hoeveelheid spullen die ze meenamen, een vrouw legde me uit dat alles in Moosonee drie keer zo duur is als elders dus als ze toch met de trein moeten doen ze meteen zoveel mogelijk inkopen.

Moosonee ligt aan een baai bij de monding van de Moose river. In die monding ligt ook een groot eiland, Moose Factory. Op dit eiland had ik mijn slaapplek geboekt, en dacht met een boot over te steken. De rivier was echter al bevroren, maar nog niet sterk genoeg voor auto's. De oplossing? Sneeuwscooters. Voor tien dollar mag je achterop en word je aan de overkant afgezet. Het was ontzettend gaaf, maar ook best wel spannend. Ik heb dan ook geen fotos, aangezien ik mijn handjes niet los durfde te doen.

Het dorp zelf wordt met name bewoond door de oorspronkelijke bevolking en is gevormd door de isolatie, er zijn periodes waarin niks het eiland op of af kan. Verder heb ik helaas niet veel kunnen zien omdat het weer nogal tegen zat (het regende en was erg koud) en ik bleef er sowieso maar één dag. De dag dat ik terug moest was het ijs echter te dun voor de sneeuwscooters, maar ik moest wel echt naar de overkant. De laatste optie is dan de helikopter, ook heel erg leuk, alleen het duurt maar twee minuten. Het is over voordat je goed en wel doorhebt wat er gebeurt.

Die avond ging ik met de trein weer terug naar Cochrane waar ik een nachtje zou blijven. In mijn afwezigheid had zich een heuse sneeuwstorm ontwikkelt, die tot de volgende ochtend aanhield.

Die volgende dag was mijn laatste etappe, de bus naar Toronto. In Toronto blijf ik bij een vriendin die ik van de middelbare school ken. Zij is na haar examens met haar ouders en broertjes en zusje naar Toronto verhuisd en studeert er nu ook. Ik blijf tot 2 Januari bij hun in huis, ontzettend lief en gastvrij.

Er ligt trouwens momenteel meer sneeuw in Culemborg dan in Toronto, ook wel bijzonder.