Het land van vuur en ijs

Inmiddels zit ik alweer bijna twee weken in Ijsland, en ik heb al een heleboel gezien. Ik had de eerste week eigenlijk vrij gehouden om Reykjavik een beetje te verkennen en lekker te relaxen. De derde avond kwam er echter een meisje naar me toe die vroeg of ik alleen was en zin had om met haar en twee jongens een auto te huren en een korte roadtrip te doen. Daar zeg je natuurlijk geen nee tegen. Toevallig was het meisje, Leonie, Nederlands. De jongens kwamen uit Chili (Mattias) en Peru (Armando). Anderhalve dag later haalden we de auto op en kon het avontuur beginnen. De eerste stop was Grundarfjördur, een klein plaatsje aan de westkust waarnaast de Kirkjufell berg en waterval te vinden zijn. De volgende ochtend besloten we met een kleine omweg naar Selfoss in het zuiden te rijden. Dat bleek een vrij slecht idee, want al snel kwamen we op een grindweg die door de bergen slingerde. Nou is een grindweg nog niet zo erg, maar het wordt vervelend als deze grindweg bedekt is met een laag sneeuw en ijs en er een harde wind staat. Gelukkig lukte het Leonie (die overigens de enige met een rijbewijs was en hem pas een jaartje had) ons veilig terug naar de bewoonde wereld te brengen.

We werden die avond dubbel beloond, want toen we richting Selfoss reden was er een prachtige zonsondergang bezig, én in het hostel waar we verbleven hadden ze een jacuzzi, wat heerlijk is na zeven uur in de auto te hebben gezeten.

Ons eerste doel de volgende dag was het vinden van de Brúarfoss, een onder toeristen vrij onbekende waterval die erg lastig te vinden is. We hebben dan ook een half uur door een dorpje gereden op zoek naar het begin van een wandelpad, en toen we die eenmaal gevonden hadden moesten we nog een heel stuk over bevroren sneeuw lopen en het geluid van de waterval volgen. Het was het uiteindelijk gelukkig waard, de waterval is misschien niet extreem groot, maar door de zwarte stenen en het lichtblauw gekleurde water ziet hij er magisch uit. Dat het nog zo onontdekt is maakt het alleen maar bijzonderder.

Inmiddels bevonden we ons op de zogeheten Golden Circle, waar de meest bekende en meest bezochte bezienswaardigheden zich bevinden. Zo ook onze tweede stop die dag, de geisers. Gaten in de grond waar stoom en kokend water omhoog komt, en de grootste die spugen om de paar minuten enkele tientallen liters water de lucht in. Het is elke keer weer schrikken want het komt echt uit het niets. Op plekken als deze vraag ik me wel eens af waarom de eerste bewoners dachten dat het een goed idee was om op het eiland te blijven wonen, de grond is zwart, er groeien geen bomen, rotsen hebben de meest rare vormen en er komt overal warm water en stoom uit de grond. Niet echt een uitnodigende locatie als je niet weet waar dit alles vandaan komt lijkt me.

Hierna gingen we naar een iets minder spannende, maar daarom niet minder mooie locatie. De Gullfoss waterval, een van de grootste watervallen van Ijsland. Op het moment was hij nog deels bevroren waardoor er allemaal gekke bevroren vormen in het water en aan de oevers te zien waren.

De laatste stop was een krater, genaamd Kerið. Het is een krater waarin een meer zit. Je kan helemaal over de rand lopen en ook aan de rand van het meer beneden komen. Het meer was nu bevroren en ondanks bordjes die mensen vriendelijk verzochten het niet te doen, liepen er toch een aantal op het ijs. Het was wel grappig om het van bovenaf te bekijken, omdat vrijwel iedereen op het ijs minstens drie keer viel.

De laatste dag reden we naar het zwarte strand, een rit die normaal gesproken een uurtje zou duren, maar wij deden er drie keer zo lang over omdat we onderweg nog bij een aantal watervallen en mooie plekken stopte. Ijsland heeft zo ontzettend veel mooie locaties dat we er makkelijk de hele dag over hadden kunnen doen, om de tien minuten kan je weer in een totaal ander landschap zitten en een mooie plek tegen komen.

Ik vermaak me nog wel even!